دیوانه ای راگفتند:

چه خواهی ازخدای خویش ؟

گفت:

لاک پشت

پشتش سنگین بود و جاده های دنیا طولانی.

میدانست که همیشه جز اندکی از بسیار را نخواهد رفت.

آهسته آهسته میخزید.دشوار و کند.و دورها همیشه دور بود.

سنگ پشت تقدیرش را دوست نمیداشت و آن را چون اجباری بر دوش میکشید.

پرنده ای در آسمان پر زد.سبک;

و سنگ پشت رو به خدا کرد و گفت:این عدل نیست.این عدل نیست.

کاش پشتم را این همه سنگین نمیکردی.

من هیچگاه نمیرسم هیچگاه.

و در لاک سنگی خود خزید.به نیت ناامیدی.

خدا سنگ پشت را از روی زمین بلند کرد.

زمین را نشانش داد.کره ای کوچک بود.

و گفت نگاه کن.ابتدا و انتها ندارد.هیچ کس نمیرسد.

چون رسیدنی در کار نیست.فقط رفتن است.حتی اگر اندکی.و هر بار که میروی رسیده ای.

و باور کن آنچه بر دوش توست.تنها لاکی سنگین نیست.

تو پاره ای از هستی را بر دوش میکشی;پاره ای از مرا.

خدا سنگ پشت را بر زمین گذاشت.

دیگر نه بارش چندان سنگین بود و نه راه ها چندان دور.

سنگ پشت به راه افتاد و گفت:رفتن.حتی اگر اندکی;و پاره ای از(او)را با عشق بر دوش کشید.